آبشار

که وقتی بوسه می گیرم،

مرا از خویش می راند...

نمی سوزی بر این اشکم،

که هردم بی تو می گردم،

ز چشمم زار می بارد؟

که می داند، از این سرمای دستان غزلوارت، که می داند؟

که می داند لبانم هر شب از بی اعتنایی های چشمان تو می خاند؟

که می داند؟

که می داند؟

تو می دانی، ولی سردی...

چنان سردی که قلبی را بلرزانی...

چنان سردی که چشمی را ببارانی...

بسوزان، بشکن این دل را،

هزاران تکه کن او را...

دلت اما نمی داند،

چگونه آتشِ عشقِ هزاران تکّه ی دل رابه باد سرد بنشاند...

شلاله قدسی - آوریل 2003

قلب من ساکته و شب بی قراره...

یه جای دنیا تاریکه یه جاشم روشنه، اینجا

پاییزه، برگا می ریزه، دل من اما بهاره...

زندگی مثل یه بادوم گاهی شیرین، گاهی تلخه

گاهی بُرده، گاهی باخته، همه ش انگار یه قماره...

نمی خام غمزده باشم، می خونم تا واشه این دل

می خام از بادی بخونم که بوش از خاک دیاره...

رقص و رقص، آتیش و آتیش، من و تو، جاده ی ساحل

خنیاگر(رهگذر) ساز بزن امشب، شب شبِ گشت و گذاره...

شلاله قدسی-2003

road to the beach

 بگرد بدنبالم...

شبهایم، اینگونه می گذرند...در اوج نفرت حتــّا...