آبشار

آه از دست دل و دیــــــــــــــــــــــــــــــده ام آه...

آه از عـــــــــادتِ شـــــــــــــــــــــــــیدایی ام آه...

عشــــــــــــــــــــــق جز کینه و غم بار نداشت...

پس چه کار آمدم این خوان سیــــــــــــــــــــــاه؟

دوست، هربار شبیــــــــــــــــخون زد و رفــــــت،

صــــــبح من بودم و آن  حـــــسّ گــــــــــــــــناه

عشق لمسی ســـــــــــت نه شیرین و نه تلخ

بین احیـــــــــــــــــــــای شب و مرگــــــــِــ پگاه

خــــــــــــام بودیــم و به یغمـــــــــــــا دل رفت 

همرهش رفت همه جــــــــــــان و پنــــــــــــاه

من پشیـــــــــــــمان و چنانم نومیـــــــــــــــــد

گــــــــــــــــــــــــــــــاه حیران و برافروخته گاه

هله ای رفته به یغمـــــــــــــا، برگـــــــــــــــرد

پاس میدارمت از جــــــــــــــــــــــادوی     ماه

شلاله قدسی(22 شهریور 92)

امشب همه خابیم، من و دلبرِ ساقی

من خابِ لبش بینم و او خاب اقاقی

خابیم و ز کار همه عالم خبری نه

او کنج نگاهِ من و من کنج اتاقی...

شلاله قدسی

ولی حسرت آن شیرین است...