آبشار

من که با بال و پری سوخته در دام توام،

جــــــورِ تو پخته مرا، باز ولی خام توام...

قدر این سوز و سزا، خوف و خفا می دانم

هین که در حسرت نوشیدنِ پیغام توام

مشقم از دور تو را باختن و بخشیدن

دیگران غرق تو، من غرقه ی اوهام توام

ساحتِ ساغر و ساقیّ وسبو، صبح الست

تنگنایی ست که می گردم و «من» جام توام

کامیارم که درین سلسله گیسو بنداَم

باز اما به طمع، در هوس کام توام

شلاله قدسی